คำพูดของ ขงเบ้ง

ถ้าคุณคิดจะเป็นใหญ่ คุณก็จะได้เป็นใหญ่
ถ้าคุณคิดอยากเป็นอะไร คุณก็จะได้เป็นสิ่งนั้น
เพราะแสวงหา มิใช่เพราะรอคอย
เพราะเชี่ยวชาญ มิใช่เพราะโอกาส
เพราะสามารถ มิใช่เพราะโชคช่วย
ดังนี้แล้ว "ลิขิตฟ้าหรือจะสู้มานะ ตน"

นกทำรังให้ดูไม้ ข้าเลือกนายให้ดูน้ำใจ
ผู้ที่ยิ่งใหญ่ที่สุด คือ ผู้ที่ทำตนให้เล็กที่สุด
ผู้ที่เล็กที่สุดก็จะกลายเป็นผู้ที่ใหญ่ที่สุด
ผู้ที่มีเกียรติ คือ ผู้ที่ให้เกียรติผู้อื่น

ถ้าสติไม่มา ปัญญาก็ไม่มี
ไม้คดใช้ทำขอ เหล็กงอใช้ทำเคียว แต่คนคดเคี้ยว ใช้ทำอะไรไม่ได้เลย
เล่นหมากรุก อย่าเอาแต่บุกอย่างเดียว
เดินหมากรุกยังต้องคิด เดินหมากชีวิต จะไม่คิดได้อย่างไร
เมื่อใครสักคนหนึ่งทำผิด ท่านอย่าเพิ่งตำหนิหรือต่อว่าเขา
เพราะถ้าท่านเป็นเขาและตกอยู่ในสภาพแวดล้อมเช่นเดียวกับเขา
ท่านอาจจะตัดสินใจทำเช่นเดียวกับเขาก็ได้

การบริหารคือการทำงานให้สำเร็จโดยอาศัยมือผู้อื่น
ผู้ปกครองระดับธรรมดาใช้ความสารมารถของตนอย่างเต็มที่

ผู้ปกครองระดับกลาง ใช้กำลังของคนอื่นอย่างเต็มที่
ผู้ปกครองระดับสูง ใช้ปัญญาของคนอื่นอย่างเต็มที่
อ่านคนออก บอกคนได้ ใช้คนเป็น

เมื่อนักการฑูตพูดว่า "ใช่ หรือ อาจจะ" เขามีความหมายว่า "อาจจะ"
เมื่อนักการฑูตพูดว่า "อาจจะ" เขามีความหมายว่า "ไม่"
เมื่อนักการฑูตพูดว่า "ไม่" เขาไม่ใช่นักการฑูต
(เพราะนักการฑูตที่ดีจะไม่ปฏิเสธใคร)

เมื่อสุภาพสตรีพูดว่า "ไม่" หล่อนมีความหมายว่า "อาจจะ"
เมื่อสุภาพสตรีพูดว่า "อาจจะ" หล่อนมีความหมายว่า "ใช่ หรือ ได้"
เมื่อสุภาพสตรีพูดว่า "ใช่ หรือ ได้" หล่อนไม่ใช่สุภาพสตรี
(เพราะสุภาพสตรีจะไม่ตอบรับใครง่ายๆ)

คิดทำการใหญ่ อย่าสนใจเรื่องเล็กน้อย
ตาสามารถมองเห็นสิ่งที่ไกลได้ แต่ไม่สามารถมองเห็นคิ้วของตน
คนส่วนใหญ่ใส่ใจกับผลได้ระยะสั้นเท่านั้น
แต่คนฉลาดอย่างแท้จริงจะมองไปยังอนาคต

ผมคิดอย่างนี้

ผมไม่กลัวว่าจะทำงานมากกว่าคนอื่น ไม่กลัวว่าจะทำงานเกินหน้าที่  เกินเวลา ไม่อาย ไม่ท้อ ถ้าใครจะว่าทำงานแบบนี้ไม่มีวันก้าวหน้า ไม่มีใครรู้  ไม่มีใครเห็น ตรงเกินไป ซื่อเกินเหตุ ฯลฯ เพราะผมถือว่าผมเป็นข้าของพระเจ้าแผ่นดิน เป็นข้าราชการ แต่ไม่ได้เป็นข้าของคนอื่น และผมรักงานที่ผมทำ 

คนที่ทำงานไม่เต็มที่ ไม่เต็มเวลา คนทำงานเอาหน้า ไม่คุ้มค่าเงินเดือนต่างหากที่ควรละอาย

แต่....  ถ้ามีใครพูด จากความจริงว่า  เป็นครูได้ยังไงสอนเด็กไม่รู้เรื่อง  สอนไม่เป็น นักเรียนที่สอนมาไม่มีคุณภาพ  บริหารงานโรงเรียนมาหลายปีไม่มีอะไรดีขึ้น  ... อย่างนี้ผมอายครับ

*************************************************************************

นักเรียนที่ใครๆว่าโง่ เซ่อ ทั้งหลายนั้นแหละที่ทำให้ครูมีคุณค่า ควรแก่การยกย่องและกราบไหว้

เด็กๆเหล่านี้แหละที่ต่อไปจะเป็นตำรวจ เป็นทหาร เป็นหมอ เป็นนักร้อง เป็นนักกีฬา เป็นสารพัดอาชีพ  รวมทั้งอาจได้เป็นหัวหน้า เป็นผู้นำ คนปกครองบ้านเมือง ดังนี้แล้ว ครูควรตระหนักถึงความสำคัญของตนเอง ครูควรสร้างให้เขาเป็นคนดี ควรให้เขาได้เรียนรู้อย่างหลากหลาย ครบถ้วนทุกด้าน เพราะเราก็ไม่รู้ได้ว่าอนาคตเขาจะเป็นอะไร  เขาจึงควรได้รับพื้นฐานที่ดีงามไปกับตัว เพื่อให้เจริญงอกงามต่อไปในอนาคต

*************************************************************************

ยิ่งกองทัพเรามีกำลังพลน้อยเพียงไร   ชัยชนะที่ได้มาก็จะยิ่งใหญ่เพียงนั้น  (ภ. ก้านกล้วย)

สิ่งที่ยิ่งใหญ่ ล้วนมาจากสิ่งที่เล็กๆ ทั้งนั้น  (Baby songs)

ในฐานะนักรบ  ไม่สำคัญหรอกว่าเราจะมีชีวิตอยู่ได้นานเพียงใด  สิ่งสำคัญก็คือความตายของเราได้สร้างอะไรไว้ให้เป็นประโยชน์แก่คนรุ่นหลังบ้าง   (ภ. ก้านกล้วย)

************************************************************************

กรณีศึกษา บุญพริง และ แม่ปูชนียบุคคล

บุญพริ้งสับสน

นามเธอคือบุญพริ้ง            เป็นเด็กหญิงรูปพริ้งเพรา

ชีวิตแสนเงียบเหงา                    อยู่อย่างเศร้าในหับห้อง

โรงเรียนอยู่สลัม                       มีน้ำครำเป็นบ่อหนอง

ปีก่อนเธอเลี้ยงน้อง                    ปีนี้ต้องเข้าโรงเรียน

บุญพริ้งได้ครูสวย             ขาวเหมือนหมวยสอนอ่านเขียน

แต่ไหงเกลียดนักเรียน                 ทุบตีเฆี่ยนดุจวัวควาย

ก ไก่ อ่านไม่ออก                      ครูตะคอกแทบขวัญหาย

หวั่นไหวทั้งใจกาย                     ข ไข่ หายจากความจำ

ครูสอนบุญพริ้งว่า             เจรจาต้องคำขำ

อย่าใช้คำต่ำต่ำ                        เพราะเป็นคำไม่น่าฟัง

แต่ครูชอบก่นด่า                       ว่าอีบ้าหน้าขึงขัง

บุญพริ้งสงสัยจัง                      มีบ่อยครั้งคราวโมโห

ครูเคร่งเรื่องแต่งตัว            เท้าจรดหัวต้องแต่งโก้

เสื้อใครขาดวิ่นโหว่                     ครูจับโชว์จนหน้าชา

แต่ครูชอบสวมใส่                      กระโปรงใหม่ขาดข้างขวา

ขาดลึกตั้งเกือบวา                     เห็นต้นขาขาวผุดผ่อง

ยามนั่งวางขาชิด              แนบสนิทปกปิดช่อง

ครูสั่งให้ทำลอง                        ฝึกจนคล่องทั่วทุกคน

แต่ครูชอบไขว่ห้าง                     นั่งขาถ่างพริ้งสับสน

ครูหญิงตั้งหลายคน                   ไขว่ห้างจนไม่อายใคร

เล็บมือครูสั่งตัด               ฟันต้องขัดให้เงายิ่ง

คำเช้าเฝ้าประวิง                      ใยครูหญิงไว้เล็บยาว

สับสนเสียทุกสิ่ง                       แต่บุญพริ้งอยากเป็นสาว

จะได้ไว้เล็บยาว                       พอกหน้าขาวเหมือนคุณครู

แม่ปู ชนียบุคคล

ครูสอนว่า          บุหรี่                มีโทษมาก       

แต่ที่ปาก                      ครูมี               บุหรี่อยู่

และที่เห็น                    เลาเลา             กระเป๋าครู                  

ซองบุหรี่                    ที่รู้                   ครูเพิ่งซื้อ

ครูสอนว่า          สุรา                  พาเกิดโรค                  

ร่างกายโศก                 โทรมไป            มิใช่หรือ

แต่เช้าเย็น                    เห็นครู              แก้วคู่มือ                     

แถมบางมื้อ                 หนักแท้            แผ่สบาย

ครูสอนฉัน        การพนัน          มันล้างผลาญ             

ทั้งเงินบ้าน                   ไร่นา                พาฉิบหาย

ใครลองแล้ว                 หลงมัน            อันตราย          

แต่ให้ตาย                    เถอะวงไพ่        นั่นไงครู

ครูสอนฉัน        ให้รู้จัก             รักสะอาด       

อย่าทิ้งเศษ                  กระดาษ          หมั่นกวาดถู

รอยเท้าใคร                  ย่ำเดิน             เชิญผินดู        

เป็นรอยอยู่                  ใหม่ใหม่           ครูไม่เช็ด

ครูสอนฉัน         ให้รู้จัก              รักหน้าที่         

งานใดมี                      มอบหมาย       ควรให้เสร็จ

ถึงชั่วโมง                    ไม่เข้าห้อง        ครูส่องเพชร                

ใครจะเม็ด                  ใหญ่กว่าใคร        ให้ฉันรอ

ในสิ่งซึ่ง           ครูห้าม             ปรามว่าชั่ว      

ก็มีอยู่                          ในตัว               ครูหลายข้อ

คำสั่งสอน                    ทุกยาม            งามละออ       

จะเชื่อก็                       แปลกใจ          ใยครูทำ

************************************